Δευτέρα απόγευμα, λίγο πριν την μεγάλη επιστροφή στα σχολεία και την καθημερινότητα, οργανώσαμε με την αδερφή μου βραδιά τσαγιού.
Κατέφθασε σπίτι μαζί με τ’ αγόρια της και καθίσαμε να τα πούμε.
Πάντα μου αρέσει όταν έχω κόσμο στο σπίτι. Ακόμα κι όταν δεν γιορτάζουμε κάτι συγκεκριμένο, χαίρομαι να βγάζω από τα ντουλάπια όλα αυτά τα αγαπημένα μικροαντικείμενα, που κάνουν τη διαφορά στο τραπέζι. Τόσο χαριτωμένα, που είναι αρκετά ώστε να δημιουργήσουν μια όμορφη εικόνα, χωρίς καμία δική μου προσπάθεια.
Απαραίτητη συντροφιά… τα κεριά!
Απαραίτητη συντροφιά… τα κεριά!
Το τσάι συνοδευόταν φυσικά από όλα αυτά τα οποία επιβάλλει το είδος του. Μικρά γλυκάκια και σοκολατάκια αλλά κυρίως μπισκότα!
Είναι ποτέ δυνατόν να προσφέρει κανείς στους ΚαΠα τσάι δίχως μπισκότα; Όχι όχι… ποτέ!
Ήταν μια καλή ευκαιρία να δοκιμάσω επιτέλους κι αυτό to μείγμα τσαγιών που είχα αγοράσει πριν ένα χρόνο από την Γερμανία. Μοιάζει με βολβό και όταν το ρίχνεις στο ζεστό νερό ανοίγει σαν λουλούδι. Εντυπωσιακό ομολογουμένως, αλλά και νόστιμο τελικά!
Φοβόμουν ότι θα είναι πολύ δυνατό, αλλά ευτυχώς έκανα λάθος.
Καθισμένες δίπλα στο τζάκι, με τις κούπες στο χέρι, συζητούσαμε ασταμάτητα ό,τι μας περνούσε από το μυαλό, γιατί ο χρόνος τελείωνε. Ξέραμε ότι από την επόμενη μέρα θα μπαίναμε πάλι σε μια ρουτίνα, η οποία δεν μας επιτρέπει να βρισκόμαστε συχνά.
Και κάπως έτσι έκλεισε ο κύκλος των γιορτών.
Και τώρα μπαίνουμε σε πρόγραμμα και πίνουμε τους καφέδες σκέτους, δίχως σοκολατάκια και μπισκοτάκια. Άντε γιατί ξεφύγαμε και έρχεται η άνοιξη!
Προς το παρόν, ας απολαύσουμε το κρύο… Έχει κι αυτό τη χάρη του ε; Λέμε τώρα…
Καλημέρα!!
