Μπορούμε να σκεφτούμε πολλές μαμάδες που, ακριβώς όπως η τηλεοπτική παραγωγός και blogger Danielle D’Ingillo, όχι μόνο νιώθουν υπερπλήρεις έχοντας ένα μόνο παιδί, αλλά και θα ήθελαν τόσο πολύ να πουν σε όλους αυτούς που τις πιέζουν για δεύτερο, να σωπάσουν!
Μπορούμε να σκεφτούμε πολλές μαμάδες που, ακριβώς όπως η τηλεοπτική παραγωγός και blogger Danielle D’Ingillo, όχι μόνο νιώθουν υπερπλήρεις έχοντας ένα μόνο παιδί, αλλά και….
θα ήθελαν τόσο πολύ να πουν σε όλους αυτούς που τις πιέζουν για δεύτερο, να σωπάσουν!
«Αγαπητή μαμά, αγαπητέ σύζυγε της μαμάς, αγαπητή αδερφή συζύγου της μαμάς, αγαπητή φίλη της μαμάς μου από το αερόμπικ που δεν σε ξέρω καν, αγαπητή μαμά συμμαθητή του παιδιού μου, αγαπητή γειτόνισσα, αγαπητέ παπά από την βάπτιση του μωρού της γειτόνισσας, αγαπητή παλιά συμφοιτήτρια, αγαπητέ φίλε από τη δουλειά, αγαπητή κυρία από τη γραμματεία του πέμπτου ορόφου στο γραφείου μου, αγαπητέ σερβιτόρε της πιτσαρίας, αγαπητέ φύλακα της βιβλιοθήκης, και προς όποιον άλλον ενδιαφέρεται:
Παρά τις επίμονες ερωτήσεις σας στο θέμα, δεν θα κάνω δεύτερο παιδί. Δεν είχα ούτε κακή εγκυμοσύνη, ούτε κακό τοκετό, ούτε μου έχει απαγορευτεί ιατρικά να κάνω. Δεν έπαθα κάποιο δυστύχημα που με αναγκάζει να δουλεύω από το σπίτι. Δεν χρεωκοπούμε, ούτε χωρίζουμε. Απλά θέλω μόνο ένα παιδί.
Στο σημείο αυτό, πιθανότατα σκέφτεστε πόσο εγωίστρια είμαι. Ίσως είμαι, αν το να δουλεύω σκληρά όλη την εβδομάδα για να στηρίξω την οικογένειά μου είναι εγωισμός. Αν το να μου παίρνει ώρες κάθε μέρα να πάω και να γυρίσω από την δουλειά, και μετά να έχω λίγο χρόνο για να παίξω με το παιδί μου είναι εγωισμός. Αν το να τρώω ένα φαγητό που δεν είναι κρύο και δεν αποτελείται από τα αποφάγια του γιου μου ή το να θέλω να μιλάω στον άντρα μου πριν το μυαλό μου “κατεβάσει ρολά” στο τέλος της μέρας είναι εγωισμός. Τότε ίσως είμαι εγωίστρια. Α, μισό λεπτό, θέλω ακόμα να πηγαίνω στο γυμναστήριο δύο φορές την εβδομάδα, να βλέπω έναν-δύο φίλους μέσα στον μήνα και μία στο τόσο να πηγαίνω στο κομμωτήριο. Για όνομα του Θεού, κυρίες μου, όλα μπορούμε να τα κάνουμε –με ένα παιδί. Μήπως, τελικά, είμαι πράγματι εγωίστρια;
Ανησυχείτε, ότι ο γιος μου μπορεί να μην έχει κάποιον για να παίξει. Αν είχε ένα αδερφάκι, μπορεί να μην ήθελαν καν να παίξουν παρέα. Θα μπορούσαν να είναι δύο εντελώς διαφορετικά πλάσματα. Στο ένα παιδί θα μπορούσαν να αρέσουν τα αυτοκίνητα και το άλλο να είναι από αυτά τα υπερκινητικά παιδιά που βαριούνται τα πάντα, εκτός από το να χοροπηδάνε από καναπέ σε καναπέ.
Παρόλο που γενικά δεν τρελαίνομαι για αυτοκινητάκια και τρενάκια, δεν θα έπρεπε να είμαι εγώ αυτή που θα παίζει με τον γιο μου; Έχω ακούσει πως τα χρόνια που τα παιδιά είναι μικρά περνούν γρήγορα, έτσι νιώθω ότι πρέπει να εκμεταλλευτώ εγώ όλο αυτό το παιχνίδι και όχι να το μεταφέρω σε ένα υποτιθέμενο δεύτερο αδερφάκι. Μάλιστα, μερικές φορές τον αφήνω και να με κερδίζει, για να νιώθει κάπως σαν μεγάλος αδερφός. Επίσης, απ’ό,τι έχω καταλάβει, το να παίζω με τον γιο μου είναι μία από τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής και, στην δική μου τουλάχιστον, έχει δώσει λίγο παραπάνω νόημα.
“Τι θα γίνει, όμως, όταν εγώ δεν θα υπάρχω πια;”, πιθανώς να αναρωτιέστε. Ναι, είναι αρκετά εγωιστικό να μην κάνω δεύτερο παιδί, ώστε ο γιος μου να έχει κάποιον μαζί με τον οποίο να κανονίσει τα της κηδείας. Από την άλλη, έχω όλη του τη ζωή, για να του εμφυσήσω, σε αυτόν και μόνο, την αξία της φιλίας, της οικογένειας και πώς να χτίσει μια σχέση γεμάτη αγάπη και υποστήριξη με έναν σύντροφο ζωής. Ειλικρινά ελπίζω, ότι σε 50 περίπου χρόνια από σήμερα, όλο και κάτι θα έχει καταφέρει από όλα αυτά. Κι αν σας κάνει να νιώθετε καλύτερα, σκοπεύω να κάνω και μία ιδιωτική ασφάλεια, από αυτές που βλέπω στις διαφημίσεις, όταν όλο εγωισμό επιστρέφω εκτάκτως από την δουλειά επειδή το παιδί μου αρρώστησε, ώστε να μην τον επιβαρύνω με τυχόν προβλήματα υγείας μου. Θα μου βγει σίγουρα φθηνότερα από το να κάνω δεύτερο παιδί.
“Δεν θα ήθελα λίγη ακόμα παιδική γλύκα;”, με ρωτάτε. Ναι, το αγοράκι μου είναι γλυκό. Είναι το πιο πολύτιμο, αξιαγάπητο και γλυκό πλάσμα στη γη. Μοιάζει με χερουβείμ βγαλμένο από κάποιον καθεδρικό ναό της Ιταλίας, αλλά είναι ακόμα καλύτερο, γιατί φοράει κανονικά ρούχα που μοιάζουν με τα ρούχα του μπαμπά του σε σμίκρυνση. Έχω ακούσει κάποιους να λένε περί σπασίματος καλουπιού και επειδή δεν είμαι τύπος που του αρέσει να τζογάρει, προτιμώ να μην την παίξω αυτή τη ζαριά.
“Μα δεν θα ήθελες να προσπαθήσεις για κοριτσάκι;” Ξέρω πώς είναι να υπάρχει κορίτσι στην οικογένεια. Είναι εγώ, και την έχω βαρεθεί. Δεν χρειάζομαι άλλη εκδοχή της. Α, μισό λεπτό, έχω κι άλλη μία -την αδερφή μου- και είναι ήδη λίγο καλύτερη από εμένα. Την ξέρω από όταν ήταν μικρή, και έχω ακόμα μερικές φωτογραφίες της κάπου εδώ γύρω, οπότε η ανάγκη μου για κοριτσάκι έχει ικανοποιηθεί.
“Δεν πιστεύεις ότι θα γίνει κακομαθημένο;” αναρωτιέστε, και το λέτε δυνατά. Να πω την αλήθεια, το εύχομαι να γίνει λίγο. Αν έχω δύο παιδιά, κανένα δεν θα έχει την ευκαιρία να γίνει κακομαθημένο. Θα πρέπει να πασχίζω να κάνω οικονομία για να τα σπουδάσω και τα δύο μια μέρα, και ωστόσο να τα χωρίζω κάθε φορά που θα πλακώνονται στο ξύλο. Θα φροντίσω, λοιπόν, να διαπαιδαγωγήσω σωστά τον γιο μου. Αυτή είναι η δουλειά μου –να θέτω όρια, να ανταμείβω την καλή συμπεριφορά, να του μαθαίνω πώς θα γίνει ένας λειτουργικός ενήλικας, και πώς να μη χάνει το μυαλό του κάθε φορά που μπαίνει μέσα σε ένα κατάστημα παιχνιδιών.
Και, τέλος πάντων, ένα παιδί είναι διαχειρίσιμο από την οικογένειά μου. Και είναι επιλογή μας. Τέλος συζήτησης. Εκτιμώ ειλικρινά το ενδιαφέρον σας, αλλά θα συνεχίσω να λατρεύω το ένα και μοναδικό πολύτιμο αγοράκι μου, και να το μεγαλώνω ακριβώς όπως κρίνω εγώ.
Με πολλή αγάπη,
Danielle
Υ.Γ. Και σταματήστε να λέτε διαρκώς “ένα ίσον κανένα”, γιατί πραγματικά, είναι ντροπή.»
Πηγή: mama365.gr
