Πήρα ένα μήνυμα … άγνωστος αριθμός …– «…ποιος είστε, είδα μια κλήση σας στο κινητό μου και δεν γνωρίζω τον αριθμό»
Δεν δίστασα … Δεν σκέφτηκα … έκανα κλήση στον αριθμό του κινητού από το οποίο είχα πριν λίγο πάρει αυτό το παράξενο μήνυμα. Παράξενο γιατί κοιτώντας τις εξερχόμενες κλήσεις μου δεν τον βρήκα … δεν τον είχα καλέσει ποτέ …
– «Παρακαλώ !!!» Μια αγγελική φωνή από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.
– «Γεια σας» με μια μικρή παύση και συνέχισα «μου στείλατε ένα μήνυμα και γράφετε ότι σας κάλεσα» μικρή παύση ξανά …
– «ποιος είστε?» ξανά η αγγελική φωνή….
Από το σημείο εκείνο κι έπειτα δεν ήθελα να κλείσω το τηλέφωνο, έψαχνα λέξεις να φτιάξω φράσεις και να την κρατήσω στην άλλη άκρη της γραμμής. Να την ακούω, μόνο να την ακούω. Μαγεύτηκα, πλημμύρισα συναίσθημα, γαλήνεψα. Ήμουν μακριά από το σπίτι μου για δυσάρεστο λόγο, μα μόλις άκουσα τη φωνή της βρέθηκα στα σύννεφα. Μόνος, στο απαλό γαλάζιο ενός απέραντου και ήρεμου ουρανού, να ακούω μια φωνή αγγελική και να της μιλάω, λες και την γνώριζα χρόνια, λες και την περίμενα χρόνια, λες και την έψαχνα χρόνια.
Είχα ακούσει μέχρι τότε για τον «Έρωτα με την πρώτη ματιά», μα εγώ ζούσα κάτι διαφορετικό, κάτι που είμαι σίγουρος πως άνθρωπος δεν έχει ζήσει ξανά ποτέ. «Έρωτας με το πρώτο άκουσμα»
Ακολούθησαν άπειρα τηλεφωνήματα και άπειρα2 μηνύματα. Ήταν αχαλίνωτη η επιθυμία να ακούσω αυτό το πλάσμα να μου μιλάει. Ανίκητο το πάθος, και όσο περνούσαν οι μέρες και οι εβδομάδες, αυτό δυνάμωνε, θέριευε μέσα στα στήθη μου. Η ψυχή μου δίψαγε κάθε μέρα για να πιει από το νερό της πηγής της πιο ερωτικής, της πιο όμορφης, της αγγελικής αυτής φωνής.
Πάσχιζα να κρατήσω τη λογική μου, το μυαλό μου. «Μα τι κάνω?» Αναρωτιόμουνα πολύ συχνά και αργότερα, πιο λίγο … «Τι κάνω? Δεν την ξέρω!» Κι όμως, άλλα ένιωθα. Ένιωθα και ήμουν σίγουρος ότι τη ξέρω, ότι την έχω δει ξανά κι ας μην ξέρω τη μορφή της. Ήμουν σίγουρος ότι με ήξερε κι αυτή. Γρήγορα οι κουβέντες μας απέκτησαν περιεχόμενο και ειρμό. Αρχίσαμε να γνωριζόμαστε καλύτερα και να επιβεβαιώνουμε ο ένας στον άλλο ότι… δεν μπορεί !! εμείς γνωριζόμαστε από κάπου… Ερωτευτήκαμε παράφορα πριν καν γνωριστούμε, πριν καν δούμε ο ένας το πρόσωπο και τα μάτια του άλλου. Ήμασταν σίγουροι κι ας υπήρχε μια νευρικότητα για τι στιγμή εκείνη, ότι και όταν θα συναντιόμασταν για πρώτη φορά, τίποτα δεν θα άλλαζε.
Άργησε πάρα πολύ να έρθει εκείνη η στιγμή. Εγώ στο Νησί Εκείνη στην Αθήνα και μια θάλασσα αδίστακτη και σκληρή να μας χωρίζει και να δυσκολεύει τα πράγματα και την εξέλιξή τους, αλλά ταυτόχρονα να βοηθάει στη δημιουργία μιας γλυκόπικρης προσμονής …
Μιλήσαμε κάπου στον Μάιο του 2005. Πήρα την απόφαση να πάω και να την συναντήσω. Δύσκολο για μένα πολύ, μα δεν σκέφτηκα δεύτερη φορά. Μόλις τακτοποίησα τις εκκρεμότητες της δουλειάς και του σπιτιού μπήκα στο πλοίο 02/12/2005. Ξεκίνησα ένα ταξίδι με τελικό λιμάνι τον Πειραιά. Έναν τελικό προορισμό ο οποίος όμως ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν ταυτόχρονα η αφετηρία για ένα άλλο ταξίδι, πολύ μακρινό και όμορφο χωρίς προορισμό …. Μπήκα στο ξενοδοχείο χωρίς ανάσα. Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο, αλλά έπρεπε να κάνω λίγο υπομονή, μερικές ώρες μέχρι να έρθει η ώρα του ραντεβού. Δεν πέρναγε η ώρα … Δεν έχω ζήσει άλλοτε τόσο έντονες στιγμές προσμονής, στιγμές που μοιάζουν χρόνια. Στιγμές που σε κάνουν να βλέπεις σε αργή κίνηση τον λεπτοδείκτη στο ρολόι. Έφτασε κάποια στιγμή μετά από πολύ ένταση η ώρα που έπρεπε να κατέβω από το ξενοδοχείο και να πάω στο σημείο του ραντεβού. Μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά… Εκεί έπρεπε να πάω μα μόλις βγήκα στη λεωφόρο έπαθα σοκ. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που βρισκόμουν μόνος … ολομόναχος στο Πειραιά χωρίς να έχω ιδέα ούτε καν πως να κινηθώ… «Απίστευτο εγώ, γνωρίζοντας τον εαυτό μου, να πιστέψω ότι είμαι εδώ και ζω αυτό» σκέφτηκα, αλλά αμέσως ξεκίνησα χωρίς ποτέ δεύτερες σκέψεις … και έφτασα στο σημείο του ραντεβού.
Έφτασε κι εκείνη… με το αυτοκίνητό της … μπήκα μέσα ενώ ταυτόχρονα μιλούσαμε στο τηλέφωνο για να μην μπερδευτούμε. Κάθισα στο κάθισμα του συνοδηγού και γύρισα το κεφάλι μου αριστερά … Ήταν η ΠΡΩΤΗ φορά που άκουγα τον άγγελό μου να μου μιλάει και έβλεπα τα χείλη του, τα μάτια του και ένα υπέροχο χαμόγελο. Ένα ονειρεμένο πλάσμα, μια γυναίκα με την οποία θεωρούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι ήμουν ερωτευμένος και ότι δεν τη γνώριζα. Ανακαλύπτω ότι αυτή τη γυναίκα δεν την έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου μα την ξέρω από παλιά. Αυτή την γυναίκα την αγαπάω πριν καν γεννηθώ. Πήγαμε στο Μικρολίμανο, είχα μια νευρικότητα, προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω όλα αυτά που ήταν τόσο νέα και ξένα αλλά ταυτόχρονα τόσο οικεία.
Πάρκαρε το αυτοκίνητο… κατεβήκαμε … της κράτησα το χέρι και περπατήσαμε μερικά μέτρα. Σταμάτησε και με πήρε αγκαλιά … τα χείλη μας ενώθηκαν για πρώτη φορά σε ένα φιλί που όσο ζω δεν πρόκειται να το ξεχάσω … Όχι δεν πρόκειται.
Ζήσαμε πολλά και είπαμε πολλά. Έφυγα και ξαναγύρισα αμέτρητες φορές … Μπήκα στο λιμάνι του Πειραιά πάρα πολλές φορές και κάθε φορά ξεκίναγα μαζί της ένα ταξίδι που μας πήγαινε κάπου αλλού, … κάθε φορά …
Πέρασαν μήνες μα η ζωή είναι σκληρή … δεν θα αναφέρω πως και γιατί αναγκαστήκαμε να μην βλεπόμαστε πια … Ο καθένας συνέχισε τη ζωή του ανεξάρτητα σαν δύο τέμνουσες που τείνουν στο άπειρο… με ένα σημείο μόνο τομής κι έπειτα η κάθε μία να απομακρύνετε για πάντα από την άλλη.
Όσο δύσκολο κι αν ήταν και όσο αδύνατο κι αν φάνταζε … συνέβη. Κάποιες προσπάθειες για να μάθουμε ο ένας νέα του άλλου έγιναν, μα μας άφησαν πίκρα. Πέρασαν τα χρόνια. Δημιουργήθηκαν δύο Οικογένειες ήρθαν παιδιά….
Ήρθε η ώρα όμως που ξαναβρεθήκαμε … Τηλεφωνικά πάλι … εσκεμμένα αυτή τη φορά, ακούσαμε τις ίδιες φωνές, ήρθαν πάλι όλα από την αρχή. Δεν μπορούμε να διαγράψουμε τις ζωές και τους καρπούς τους για τον καθένα μας, αλλά ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα …. Την Αγαπάω αυτή τη γυναίκα, είμαι συνέχεια ερωτευμένος μαζί της και αυτό που ίσως δεν καταλάβαμε ή τουλάχιστον δεν κατάλαβα εγώ, είναι ότι το ταξίδι συνεχίζεται και θα τελειώσει μόνο όταν σταματήσει η καρδιά μου να χτυπάει … Είτε είμαι μαζί της, είτε μακριά της, η γυναίκα αυτή είναι μέσα μου … δεν είναι κομμάτι της ζωής μου. Είναι η ζωή μου. Χρόνια πολλά σε όλους και όλες … Σίγουρα δεν περιγράφω ούτε το 1/100 από το χρώμα την ένταση το πάθος το συναίσθημα αυτό του απέραντου έρωτα, μα θέλησα να μοιραστώ την ιστορία μου με όλους και κυρίως με όλες σας για να μάθετε πως και οι άντρες ερωτεύονται και οι άντρες πονάνε και οι άντρες κλαίνε … Να είστε όλες καλά και όταν ερωτεύεστε να το Ζείτε με ζήτα ΚΕΦΑΛΑΙΟ !!!!!!!
Είναι μια προσπάθεια !!!… παρέλειψα πολλά … άλλα εσκεμμένα και άλλα όχι. Όντως πολύ πεζό μπροστά σε ότι έζησα και ζω μα είναι μια περιγραφή και στο χαρτί δεν μπορούν να αποτυπωθούν αυτά που είναι γραμμένα στη καρδιά και στη ψυχή μου… Σ’ αγαπάω Άγγελέ μου !!!!!!!!!!!
