Το ζήτημα των παιδιών είναι απ’ αυτά που ο κάθε ένας έχει κι από μία γνώμη –πόση αγκαλιά «πρέπει» να το πάρεις, πόσο πρέπει να θηλάσεις, πότε πρέπει να κοιμηθεί μόνο του, πότε είναι κακομαθημένο. Όλοι έχουν από κάτι να καταθέσουν και, συχνά, δεν διστάζουν να απευθύνουν κατηγορίες χωρίς δεύτερη σκέψη σε μια μαμά που κάνει κάτι έξω από τη δική τους παιδαγωγική θεωρία. Η Kelly Dirkes, μια μαμά καθημερινή, έκανε…
μια δημοσίευση στην προσωπική της σελίδα στο Facebook και έγινε σχεδόν διάσημη, γιατί το κείμενό της άγγιξε πολλές μαμάδες.
Η Kelly ψώνιζε στο super market έχοντας την κόρη της πάνω της, σε μάρσιπο, όταν μια γυναίκα την κατηγόρησε ότι «κακομαθαίνει το παιδί» και ότι μ’ αυτή την πρακτική «δεν θα γίνει ποτέ ανεξάρτητο». Εκείνη χαμογέλασε, φίλησε το κοριτσάκι της και, τελικά, την προσπέρασε, αλλά έγραψε μια ανοιχτή επιστολή από καρδιάς που της εξηγεί αυτό που κάθε γονιός θέλει να πει στους άγνωστους, επικριτές του: «Αν ήξερες μόνο, όσα ξέρω εγώ…».
«Αγαπητή μαμά στο super market,
Το έχω ακούσει και από άλλους, ξέρεις. Ότι «κακομαθαίνω το μωρό μου». Ήσουν πεπεισμένη ότι ποτέ δεν θα μάθει να είναι ανεξάρτητη. Σου χαμογέλασα, φίλησα το κεφαλάκι της και συνέχισα να ψωνίζω.
Αν ήξερες μόνο, όσα ξέρω εγώ…
Αν ήξερες μόνο ότι πέρασε τους πρώτους δέκα μήνες της ζωής της εντελώς μόνη, μέσα σε μια έρημη, μεταλλική κούνια χωρίς τίποτα να την παρηγορεί, εκτός από το πιπίλισμα των δακτύλων της.
Αν ήξερες μόνο πώς ήταν το πρόσωπό της τη στιγμή που η υπεύθυνη του ορφανοτροφείου την έβαλε στην αγκαλιά μου για να την νανουρίσω –στιγμές γαλήνης αναμεμειγμένης με απόλυτο τρόμο. Κανείς ποτέ δεν την είχε κρατήσει έτσι και δεν είχε ιδέα πώς έπρεπε να αντιδράσει.
Αν ήξερες μόνο ότι, αφού ξυπνήσει, μπορεί να μείνει για ώρες στην κούνια της χωρίς να κλάψει –αφού, μέχρι τώρα, ακόμη κι αν έκλαιγε κανείς δεν θα ανταποκρινόταν στο κλάμα της.
Αν ήξερες μόνο ότι το άγχος είναι ένα σταθερό κομμάτι της ημέρας της, όπως το να χτυπάει το κεφάλι της στα κάγκελα της κούνιας και να κουνιέται ρυθμικά ώστε να νιώσει ασφαλής και ήρεμη.
Αν ήξερες μόνο ότι αυτό το μωρό στον μάρσιπο είναι τραγικά «ανεξάρτητο» και ότι θα περάσει ώρες, μέρες, μήνες και χρόνια προσπαθώντας να επουλώσει τα τραύματα και τα άγχη της.
Αν ήξερες μόνο, όσα ξέρω εγώ.
Αν ήξερες μόνο ότι αυτό το μωρό λικνίζεται για να το πάρει ο ύπνος στην αγκαλιά του μπαμπά και της μαμάς της.
Αν ήξερες μόνο ότι αυτό το μωρό έκανε τους πάντες να κλάψουν εντελώς αυθόρμητα, την ημέρα που κατάφερε να νιώσει επιτέλους λίγη ζεστασιά.
Αν ήξερες μόνο, όσα ξέρω εγώ.
Το να «κακομαθαίνω αυτό το παιδί» είναι η πιο σημαντική δουλειά που θα έχω ποτέ -και είναι ένα προνόμιο. Θα την κουβαλάω πάνω μου για λίγο περισσότερο καιρό –ή για όσο θα θέλει εκείνη- επειδή τώρα μαθαίνει ότι είναι ασφαλής. Ότι ανήκει κάπου. Ότι την αγαπούν.
Αν ήξερες μόνο…»
